Notast er við sama litarefni í vatnslitum og í olíulitum. Til að binda vatnslitina er þó notað annað efni í olíulitunum. Þar er ekki olía heldur svokallað gummi arabicum sem er vatnsleysanlegt efni og er til dæmis einnig að finna í opali. Litirnir eru yfirleitt í þurrum kubbum, þar sem vatn er notað til að þynna litinn og bera á pappír.
Aðferðin við að nota vatnsliti hefur ekki breyst síðan á 17. öld. Vegna þess hve þunnir vatnslitirnir geta orðið er pappírinn oft mikilvægur hluti af verkinu. Stundum er pappírinn notaður sem ljós á móti skuggunum í myndinni þar sem hann sést vel í gegnum litina
Þegar málað er með vatnslitum er bæði hægt að hafa litinn næstum gegnsæjan eða ógegnsæjan, hægt er að vinna litinn upp að vissu marki blautt í blautt, en þar sem hann þornar frekar hratt er ekki hægt að laga til það sem er komið á pappírinn. Þess vegna er oftast skissað með blýanti fyrst hvað á að mála og síðan fyllt upp í með litum.
Byrjað var að nota vatnsliti í norður-Evrópu upp úr 16. öld, menn eins og Albrecht Dürer(1471-1528) og van Dyck (1599-1641) máluðu mikið af landslagi með þessum hætti. Einn af frægustu vatnslitamálurum síðustu aldar var Paul Klee, sem nýtti sér þessa aðferð við að gera sterkar og áleitnar myndir.
Ýtarefni um vatnsliti: Grove Art Online: www.groveart.com, Kleiner, Mamiya og Tansey, 2001, Gardner’s Art through the ages. Harcourt. College Publishers, New York. Edward Lucie-Smith, 1984. The Thames and Hudson Dictionary of Art terms Thames and Hudson, London.
